Translate

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η μελισσοκομική μας ταυτότητα

Υπό κανονικές συνθήκες η ανάρτηση που βλέπετε στις οθόνες σας θα έπρεπε να είναι η πρώτη. Για λόγους συναισθηματικούς (βλ. πρώτες αναρτήσεις) όμως καθυστέρησε για λίγο.Το τελευταίο διάστημα με απασχολούσε πολύ συχνά το γεγονός πως το blog δεν είχε κάτι που να το ξεχωρίζει -σαφώς και όχι από τα άλλα blog, υπάρχουν πολύ ανώτερα από το Minoan Bee. Οπως υπάρχει το μελισσοκομικό βιβλιάριο όπου υφίσταται ένας μοναδικός αριθμός που προσδιορίζει σε ποια περιοχή και σε ποιον ανοίκουν οι κυψέλες, σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να φτιάξω μια ταυτότητα για το Minoan Bee.


Στο νησί των Ταύρων πως θα μπορούσε να λείπει το χαρακτηριστικό κέρας που με την πρώτη ματιά σου υπενθυμίζει από τα μαθητικά χρόνια και την ελληνική μυθολογία πως τούτο το αφαιρετικό  σχήμα παραπέμπει στους Μινωίτες και το Μινώταυρο;
Χρησιμοποίησα λοιπόν αυτό το σχήμα αυτούσιο εικ.1, χωρίς να το "πειράξω" τοποθετώντας το στη βάση του λογότυπου από ευκολία, δεν το κρύβω, αλλά και γιατί μέλισσα και ταύρος είχαν εξέχουσες θέσεις στο Βασίλειο του Μίνωα.

Το δεύτερο επίπεδο απεικονίζει έναν κρίνο εικ.2. Ο κρίνος εμφανίζεται σε πολλές τοιχογραφίες στο παλάτι του Μίνωα αλλά και σε πολλά ανάκτορα σε όλη τη Μινωική Κρήτη. Ετσι όπως ζωγραφίστηκε με στυλιζάρισμα (αφαιρετικός τρόπος απόδοσης ενός αντικειμένου, προσώπου, ζώου κ.α. στη ζωγραφική και τη γραφιστική) από τα επιδέξια χέρια των καλλιτεχνών της τότε εποχής προσπάθησα κι εγώ να αποδώσω στο λογότυπο του Minoan Bee.
 Εμπνεύστηκα από την κυρίαρχη χλωρίδα στις τοιχογραφίες του Μινωικού Παλατιού στο ανάκτορο της Κνωσού και πιο συγκεκριμένα από δύο τοιχογραφίες. Στην πρώτη απεικονίζεται σε κάποιο κήπο ένα εξωτικό πουλί το οποίο βρίσκεται ανάμεσα σε διάφορα λουλούδια. Στη δεύτερη απεικονίζονται διάφορα φυτικά κοσμήματα και κρίνα. Αυτή η τοιχογραφία στολίζει μια έπαυλη στην Αμνισό, στο αρχαίο λιμάνι της Κνωσού.




Στο τρίτο επίπεδο εικ.3 πίσω από το άνοιγμα των φύλλων του κρίνου προσαρμόστηκε μια μικρή κορώνα να μας θυμίζει τη βασίλισσα. Η γυναίκα, η μάνα στη Μινωική Κρήτη ήταν σύμβολο ιερό και αποδίδονταν τιμές προς αυτήν με κάθε τρόπο. Η μάνα, η ζωδότρια, το πρόσωπο που χαρίζει απλόχερα τη ζωή αγόγγιστα, με χαρά τη λάτρευαν και το έδειχναν με τιμές, με δώρα και ύμνους.
Τα χρώματα παραπέμπουν στα χρώματα της αγαπημένης μας μέλισσας που ακόμα και σήμερα μεγαλουργεί στην γέννεση μέσω της επικονίασης.


Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Το καλό να λέγεται!!!


Πρόσφατα έψαχνα για ένα συγκεκριμένο μελισσοκομικό βιβλίο. Οι ελπίδες μου είχαν σωθεί καθώς όπου και αν είχα ψάξει είχε εξαντληθεί. Ακόμα και το διαδίκτυο δεν με βοήθησε αρκετά. Εκανα μια τελευταία προσπάθεια δίνοντας τόπο στην οργή αλλά και στην τύχη μου που καμία φορά κλείνει τα μάτια της σε απεγνωσμένες, ύστατες προσπάθειες.
Πληκτρολόγησα τον τίτλο του βιβλίου στο google... Τα αποτελέσματα κατά χιλιάδες,σχεδόν όμοια με τις προηγούμενες φορές της αναζήτησης... Καμιά ελπίδα ξανά. Η μπάρα κυλούσε βαριεστημένα σχεδόν παρά τη θέληση της. Ώσπου κάποια στιγμή το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε μια μελισσοκομική επιχείρηση της βορείου Ελλάδος.
Σκάλισα λίγο τα προϊόντα στην ιστοσελίδα, πεπεισμένος πως το βιβλίο που έψαχνα σίγουρα δεν υπήρχε. Άντε να σου κάνω τη χάρη ψιθύρισα με τη συνοδεία του χαρακτηριστικού κλικ καθώς το μισοσκόταδο και το φως της οθόνης πάλευαν να κυριαρχήσουν στο δωμάτιο.
Τα βιβλία εμφανίστηκαν μπροστά μου σαν αναδυόμενες πόλεις ξεχασμένες από τους ανθρώπους και το χρόνο. Και κάπου εκεί, κάπου στο τέλος εμφανίστηκε το βιβλίο περιμένοντας να γαργαλίσω το εικονίδιο και να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μου. Ακούστηκε ξανά ένα κλικ. Το βιβλίο υπήρχε!!!
Ωραία το βρήκαμε το βιβλίο είπα σχεδόν φωναχτά από τη χαρά μου. Ο γιόκας μου στο διπλανό δωμάτιο ακούγοντας με, σάλεψε μέσα στα ζεστά του σκεπάσματα ενοχλημένος από το αποτέλεσμα της πολύμηνης αναζήτησης μου αφήνοντας ένα μικρό μουρμουρητό δυσαρέσκειας. Η ώρα είχε πάει σχεδόν 2.00 π.μ. και από την έξαρση δεν μου κολλούσε ύπνος.
Το βρήκαμε, το βρήκαμε... “Το πολύτιμο μου” όπως είχε γράψει και ο Τόλκιν, ο συγγραφέας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μέσα στην απερίγραπτη χαρά μου μαζί με το βιβλίο που με ενδιέφερε βρήκα και ένα ενημερωτικό φυλλάδιο που πρόσφατα κυκλοφόρησε το οποίο ήθελα για το αρχείο μου εικ.1
εικ.1
Να μην παραλείψω να σας πω πως το εν λόγω κατάστημα κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ. Το μυαλό μου είχε αφυδατωθεί από την αγωνιώδη προσπάθεια... Τελικά μετά από κόπο το ανέσυρα από τον ερημοποιημένο ωκεανό του εγκεφάλου μου που είχα συναντήσει το όνομα Σουάνη...
Είχα στο αρχείο μου έναν τιμοκατάλογο μελισσοκομικών προϊόντων του 1976!!! εικ.2

εικ.2
-->
Σημείωσα τα τηλέφωνα του καταστήματος σε ένα πρόχειρο χαρτάκι και τα βιβλία που με ενδιέφεραν και πήγα κατευθείαν για ύπνο. ´Ίσως να ήταν ο πιο γλυκός ύπνος που έκανα το τελευταίο διάστημα...
Το επόμενο πρωί μίλησα με την κα Βασιλική, την ιδιοκτήτρια και παράγγειλα τα βιβλία.


Τελικά η τύχη μου χαμογέλασε επιδεικνύοντας τα κατάλευκα της δόντια!´Ήμουν χαρούμενος και περίμενα πως και πως για να παραλάβω το δέμα από τη φιλάδελφη Σαλλονίκη.


Το τηλέφωνο μου χτυπούσε μανιασμένα. Μου ήρθε να το πιάσω και να το πετάξω από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου όπου διέμενα στα Χανιά για επαγγελματικούς λόγους. Ήταν αργά το απόγευμα και ο Μορφέας είχε κάνει καλά τη δουλειά του. Απρόθυμα σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και απάντησα στο κινητό. Στην άλλη γραμμή ακουγόταν μια γυναικεία φωνή, φιλική απροσδιόριστα γνώριμη...


-Είμαι η κυρία Σουάνη, τι κάνετε; 


-Καλά, καλά... αποκρίθηκα προσπαθώντας να αναδυθώ από το βαθύ μου ταξίδι στη χώρα του ύπνου.


-Ξέρετε το βιβλίο που μου παραγγείλατε δυστυχώς έπαψε να το εκδίδει ο εκδότης. Μια μικρή παύση για το ζύγισμα αντιδράσεων. Μικρή παύση και από την δική μου πλευρά.


-Δυστυχώς επίσης, μην συνεχίζετε σκέφτηκα μέχρι που θα φτάσει αυτή η μαχαιριά; - με πληροφόρησαν πως δεν πρόκειται να επανεκδοθεί στο μέλλον. Λυπάμαι, ακούστηκε να λέει η γυναικεία φωνή χαμηλόφωνα, σχεδόν άψυχα... Εγώ να δείτε πόσο λυπάμαι πήγα να απαντήσω αλλά η σιωπή μου έπνιξε κάθε αντίδραση μου.


-Δυστυχώς τελικά κατάφερα να ψελλίσω. Δυστυχώς... Θα σας πείραζε αν ακύρωνα την παραγγελία και για το ενημερωτικό φυλλάδιο; Η βαθιά μου απογοήτευση επανήλθε χωρίς να έχει τύψεις. Αν είχε μιλιά θα άκουγες το χαιρέκακο γέλιο της.


-Σαφώς και δεν πειράζει, μην ανησυχείτε γι' αυτό.


Εγώ όμως ανησυχούσα. Δεν μου αρέσει να ακυρώνω παραγγελίες. Της ζήτησα να δεχτεί την ειλικρινή μου συγγνώμη και μάλλον τη δέχτηκε επαναλαμβάνοντας μου να μην ανησυχώ σχεδόν σε φιλικό τόνο.


Δύο εβδομάδες αργότερα επιστρέφοντας ένα μεσημέρι από τη δουλειά, κοντοστάθηκα μπροστά στα κουτιά αλληλογραφίας που έχουμε στην πολυκατοικία όπου μένω. Έψαξα την αλληλογραφία μου και βρήκα ένα γράμμα από τη Θεσ/νικη... Γράμμα από την εταιρία Μελισσοκομικά Σουάνη.


Σαν το μικρό παιδί που μόλις βρήκε το δώρο του κάτω από το δέντρο των Χριστουγέννων έσκισα το φάκελο, με μανία. Μέσα περιείχε το μικρό ενημερωτικό φυλλάδιο που πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει στην αγορά. Το μικρό εκείνο έντυπο της ακυρωμένης παραγγελίας. Ένιωσα περίεργα, πολύ περίεργα. Χρόνια είχα να νιώσω έτσι. Παρόλο που ακύρωσα την παραγγελία, η κα Σουάνη μου έστειλε το ενημερωτικό φυλλάδιο. Μπήκε στον κόπο να ξοδευτεί, δεν έχει σημασία το αντίτιμο, μπήκε στον κόπο να πάει στο ταχυδρομείο... για να στείλει ένα γράμμα... Δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένη... ίσα - ίσα την υποχρέωση τώρα την είχα εγώ.


Την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί σήκωσα το τηλέφωνο μου και επικοινώνησα μαζί τους. Η υποχρέωση μου ήταν μεγάλη. Το λιγότερο που μπορούσα να πω ήταν ένα ευχαριστώ. Απάντησε ο σύζυγος της. Ένας ευγενικότατος κύριος, χαμηλών τόνων... Του ζήτησα να μεταφέρει τις ευχαριστίες μου στη σύζυγό του... Κλείσαμε το τηλέφωνο ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον.
Σπάνια συναντάς τέτοιες κινήσεις και ιδιαίτερα στις μέρες που διανύουμε. Το καλό να λέγεται! Η διαφοροποίηση από τη μάζα μας κάνει να ξεχωρίζουμε...


Επίλογος:
Ο σκοπός της παρούσας ανάρτησης δεν είναι για διαφημιστικούς λόγους. Ο λόγος που έκανα αυτή την ανάρτηση ήταν κυρίως για να ευχαριστήσω την κα Σουάνη και τον σύζυγό της. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω...

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Μικρός Θησαυρός Νο1

Από τα πρώτα μελισσοκομικά βιβλία που έπιασα στα χέρια μου ήταν το βιβλίο του Γεώργιου Δροσίνη Αι Μέλισσαι. Από τα πρώτα μελισσοκομικά βιβλία που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα (από αυτά που έχω καταγράψει εγώ έως σήμερα στην ελληνική βιβλιογραφία) το οποίο ενημερώνει τον κόσμο της υπαίθρου -και όχι μόνο- για τη νέα Ευρωπαική κυψέλη, για τη μελισσοκομία και τα οφέλη της.

Είχε δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην ανάπτυξη της ελληνικής μελισσοκομίας από το βασίλειο της Ελλάδος, καθώς ο Βασιλιάς Γεώργιος είχε διοριστεί ως πρόεδρος της Αγροτικής Εταιρείας. Θα αναφερθώ όμως στο γεγονός αυτό σε μελλοντική μου ανάρτηση. 

Το βιβλίο έχει εκδοθεί από το Σύλλογο Ωφέλιμων Βιβλίων τον Ιανουάριο του 1901 με αριθμό τόμου 13. Ο Σύλλογος Ωφέλιμων Βιβλίων υφίσταται μέχρι και σήμερα. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Ο Γ. Δροσίνης αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα πως έγινε λάτρης της μελισσοκομίας από σύμπτωση, καθώς κατά την καλοκαιρινή του διαμονή στο Πήλιο συνάντησε έναν αφεσμό που προσωρινά είχε καθίσει στο κλαδί μιας ελιάς. Από τότε η αγάπη του για το έντομο μέλισσα γιγαντώθηκε και εξυμνήθηκε με το βιβλίο Αι Μέλισσαι.


Αυτός ο μικρός θησαυρός επέζησε από τη μανία δύο Παγκόσμιων Πολέμων, κρυμμένος σε κάποια βιβλιοθήκη πίσω από άλλα μεγαλύτερα βιβλία ή ξεχασμένος σε μια κούτα στο υπόγειο κάποιου θανώντα μελισσοκόμου. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του πάνω στο σώμα του βιβλίου και κυρίως στο σημείο της ράχης η οποία έχει θριμματίστει. Εκατόν και πλέον χρόνια σηκώνει αυτός ο μικρός θησαυρός στις πλάτες του... Θα το πάω για βιβλιοδεσία την επόμενη εβδομάδα και θα αναρτήσω νέα φωτό στο μέλλον.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ό,τι στο βιβλίο υπήρχαν σκίτσα άλλοτε τρισδιάστατα να απεικονίζουν λάρβες εντός των κελιών και άλλοτε υπέροχα σχέδια με σύγχρονες κυψέλες και κουβέλια. Για την τότε εποχή θεωρώ πως ήταν μια έκδοση πολυτελείας.

Λογοτεχνία και μελισσοκομία έχουν πολλά κοινά στοιχεία καθως και για τα δύο η χαρά της δημιουργίας καθίσταται ως ο βασικότερος παράγοντας επιβίωσης.

Μπορείτε να αποκτήσετε αν θέλετε αυτόν τον θησαυρό μέσω του ΣΩΒ.