Translate

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Σ' ένα όνειρο από χιόνι*

Η κακοκαιρία που έπληξε όλη την Ελλάδα σαφώς επηρέασε και την Κρήτη. Το απροσδόκητο άγγιγμα του χιονιού άφησε εφήμερα το ίχνος του και μετά από λίγες μέρες εξαφανίστηκε. Έτσι απλά σαν να μην έκανε το πέρασμα του ποτέ από εδώ. Τρεις μέρες μετά τη χιονόπτωση πήρα την απόφαση να επισκεφτώ τα μελισσάκια μου όμως έκπληκτος ανακάλυψα πως η πρόσβαση στο μελισσοκομείο μου φάνταζε αδύνατη! Η λαχτάρα μου να απαθανατίσω τις κυψέλες μου σαν νύφες του χειμώνα υπερπήδησε όλα τα εμπόδια. 
Ποια εμπόδια εεε; Μα την αδύνατη πρόσβαση με οποιοδήποτε όχημα χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες. Παράτησα το όχημα και περπάτησα περίπου 15 λεπτά με τα πόδια σε ένα λευκό χαλί που άλλοτε έμοιαζε με χιόνι και άλλοτε με πάγο. Το τοπίο θύμιζε Αλπικό σκηνικό στο τελείωμα της εποχής στο λιώσιμο των πάγων αν και το μελισσοκομείο μου βρίσκεται 10χλμ από το κέντρο της πόλης.
Η ανάσα μου έπαιρνε ύλη σε κάθε εκπνοή μου και σχημάτιζε ένα μικρό φάντασμα που διαρκούσε όσο η πτώση ενός σκουριασμένου αστεριού. Στο μελισσοκομείο όλα είχαν ντυθεί λευκά. Δεν μπορώ να περιγράψω τα πάντα με λόγια, οι φωτογραφίες συνήθως αποτυπώνουν την αλήθεια σε αντίθεση με τις λέξεις που πολλές φορές φλυαρούν άσκοπα, οπότε σταματάω την περιγραφή σε αυτό το σημείο...







Λευκός ο δρόμος.

















Νύφες του χειμώνα
















Επάρκεια τροφών.

















Θάνατος στο βωμό της εργασίας.











*Το σημερινό μου άρθρο έχει διττή έννοια. Εκτός από την αποτύπωση του χιονιού στο μελισσοκομείο που μοιάζει σαν όνειρο, ο τίτλος είναι δανεισμένος από τον τίτλο ενός τραγουδιού του αγαπημένου μου συγκροτήματος, των Διάφανων Κρίνων. Τα Κρίνα τα γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του '90. Μέθυσα και τραγούδησα μαζί τους, μια νύκτα μετά το live τους στον Μύλο, σε ένα καφενείο παραχωμένο στο πιο σκοτεινό σοκάκι της οδού Καλοκαιρινού στο Ηράκλειο. Ερωτεύθηκα με τα Κρίνα, ρούφηξα την πιο δροσερή και ανέμελη τζούρα από την εφηβική μου ζωή και γνωρίζοντας τα, ένα από τα εφηβικά μου όνειρα είχαν φτάσει στην ολοκλήρωση τους. 
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τραγουδιστή των Κρίνων που την αμέσως επόμενη χρονιά σε ένα προγραμματισμένο live με θυμήθηκε με το μικρό μου όνομα και με προσκάλεσε να πιω καφέ με το συγκρότημα στο τότε καφέ Αυγό. Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο τραγουδιστής των Κρίνων, έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου του προηγούμενου έτους. Οι άνθρωποι λιώνουν όπως τα χιόνια είχε τραγουδήσει κάποτε, όμως το στίγμα που αφήνουν πίσω στις καρδιές πάλλεται γεμάτο ζωντάνια, υπενθυμίζει πως τίποτα δεν έφυγε. Ούτε το χιόνι μέσα από τις μουδιασμένες μας παλάμες.
Καλό ταξίδι Θάνο...

http://www.diafanakrina.info
Όπως τα χιόνια
Σ' ένα όνειρο από χιόνι